cvanekerisTwee en een half jaar geleden kocht ik een heel fijne, gave, mooie fiets. Een Gazelle C8 Orange. Niks mis mee. In het begin veel op gefietst, maar naar mate de tijd verstreek minder. Why? Geen idee. Ik bedacht: ja, het kost veel tijd om de fiets effe snel te pakken als ik hem uit de berging moet halen. Of: als ik terugfiets naar huis, moet ik die enorm steile bult op, en dan helemaal bezweet binnenkomen, hondjes soms nog uitlaten, douchen, gedoe. Ik woon misschien wel op het hoogste punt van Arnhem, dus altijd ellende. Ik zie vaak mensen met de fiets aan de hand de bult oplopen. Alleen e-bikers gaan met gemak naar boven.
Ik jog de laatste maanden wel twee, drie keer per week. De conditie is goed. Qua joggen. Fietsen is weer een andere discipline. Ik heb vroeger heel veel gefietst, met mountainbike de Posbank over, etc. Ik heb bovengemiddeld sterke benen, dus an sich zou ik prima kunnen fietsen.
E-bikes dan? In beginsel waren ze vooral voor oude mensen. En voor meisjes, zei ik vaak. Maar, net als bij ‘automatisch schakelen’ in de auto: dat werd ook steeds populairder en is geen taboe meer, waar automatisch schakelen in auto’s vroeger ‘voor ouwe lullen’ was. Dat is helemaal voorbij. Al heb ik zelf twee schakelauto’s; een volgende auto wil ik misschien toch ook wel automaat. Dus, zie, ook ik zwicht.
Dus, e-bikes. Geen taboe. Even georienteerd. De Gazelle staat op Marktplaats. Komen biedingen op bieden. De fiets is gewoon in uiterste nieuwstaat en is en blijft een heel mooie, fijne fiets. Toch wil ik wel een e-bike. Oriënteren. Oriënteren. Kom uiteindelijk op twee merken uit. Even proefdraaien ergens. Daar waar ze op voorraad zijn liefst. Lastig. Veel animo voor.
Zie, ook ik kan van mening bijdraaien. En toch maar naar e-bikes aan het kijken nu al een paar dagen. E-bikes zijn tof en hip. Niet voor ouderen alleen.
Of val ik nu al onder ouderen? Dat zet me te denken.