Geef aandacht als die van anderen verzwakt

Een ander gesprek die ik had met P (zie vorige blog) was meer politiek. Of eigenlijk, meer ‘humaan’. Ga maar na:

als iemand in je omgeving wat overkomt, bijvoorbeeld: die persoon verliest een dierbare, dan krijgt deze persoon alle aandacht, de eerste paar dagen of misschien 2, 3 weken na de gebeurtenis in kwestie. Na een tijdje verzwakt deze aandacht van anderen (logisch), want iedereen gaat door met zijn of haar eigen leven (logisch).

Wat minder logisch is, is dat je als goede kennis, relatie, vriend, collega, whatever, vaak na een paar weken of maanden niet nog eens vraagt: zeg, hoe gaat het nu eigenlijk met je, na het verlies van je dierbare?

P en ik kwamen er op omdat we het hadden over Ukraïne. De mensen die daar vol aandacht kregen toen de oorlog met Rusland net was uitgebroken. Ik hoorde gelukkig vanmorgen nog op de radio dat we vanuit Nederland nu de langstlopende goede doelen actie allertijden (in Nederland) hadden v.w.b. hulp bieden aan Ukraïne. Prima. De mensen daar hebben het nog steeds nodig. Maar de grootste aandacht is nu wel weg.

Leeft het leed van mensen in de Ukraïne nog wel? Ik maak me er zelf ook schuldig aan. Ik heb met wat mensen uit de Ukraïne samengewerkt. Ik ben met ze connected via LinkedIn, Facebook en/of Instagram. Die personen waar ik dan contract mee heb of had, werken in de IT. Dat zijn doorgaans de mensen met een wat beter inkomen en levensstijl. Dat zie ik ook terug in hun berichten.

Hun land is in oorlog; ik stond ook gelijk op om te denken dat ik hulp kon bieden. Financieel vooral, want: het gemakkelijkst. Eerlijk is eerlijk. Ik nam ook contact met mijn kennissen op aldaar.
Het was allemaal pittig en heftig. Logisch.

Maar nu, enkele maanden later: zie ik deze zelfde mensen gewoon op reis door Europa gaan. Niet als vluchteling, maar gewoon plezierreisjes.

‘Kijk hier, de Eiffeltoren! Groetjes, uit Parijs’
‘Utrecht is zo’n leuke stad! groetjes uit Nederland’
‘Rome is echt een mooie stad! Groetjes uit Italië’

Fijn dat dat kan, maar schril contrast met hoe ik over deze zelfde mensen een paar maanden geleden dacht. Dat ze hulpeloos waren, en in geld- en werknood zouden zitten.

Soms is het goed om even af te wachten of je hulp wel écht nodig is. Blijkbaar. Best apart.