De jeugd van tegenwoordig

Van de week sprak ik met gewaardeerde zakelijke relatie P. We hebben in het verleden vaak samengewerkt en kennen elkaar al jaren. We begonnen ooit als een soort van concurrenten. Hij werkte bij een webbureau, en ik bij een ander webbureau. We kwamen elkaar eens tegen bij een gezamenlijke relatie. Deze relatie nam van hun een website af, en wilde van ons een mobiele applicatie afnemen. Zo kruisten onze paden.

Inmiddels is er een goed, leuk en waardevol contact ontstaan in al die jaren. Soms werken of werkten we samen aan projecten, maar vaak spreken we ook gewoon af om wat te drinken of lunchen. En dan delen we als twee volwassen, rijpe knarren onze ervaringen die we na de laatste lunch hebben meegemaakt. We zijn wel een soort van vrienden, maar komen weer niet bij elkaar op de verjaardag.

We spraken nu onder andere over de jeugd van tegenwoordig. Niet de muziekgroep, maar gewoon de jongeren anno 2022. Dan voel je je gelijk een oude zak, al is hij wel een paar jaar ouder dan ik 😉

Wat we deelden qua gedachten is toch de geijkte vraag: wat moet dat worden met de jeugd van tegenwoordig. Walgelijk ouderwets, zo’n uitspraak. Want ongetwijfeld hebben onze ouders dit ook gedacht toen wij opgroeiden.

In de tijd dat ik opgroeide kwamen computers op, dus ook computerspelletjes. En veel later de mobiele telefoons: de klassieke Nokia’s enzo.

Maar computers en telefoons stonden nog in hun kinderschoenen. Het was leuk, maar ook maar bijzaak. Wij, jaren ’80 kinderen, groeiden op met crossfietsen, met Lego spelen, in het bos hutten bouwen, spaarzame televisieprogramma’s alleen op woensdagmiddag, etc.

Ik denk dat onze ouders toen ook al wel dachten: wat vind je nou leuk aan zo’n duf computerspelletje?

Waar we het ook over hadden: vroeger moesten ouders ons naar binnenjagen, omdat we hele dagen buiten aan het spelen waren; met de crossfiets door het park sjezen, appels gappen bij een boer of met één gulden 3 blikjes goedkope cola halen bij de supermarkt, en dan met 2 vriendjes stiekem opdrinken. Mooie tijden.

Tegenwoordig is het anders: de kinderen van toen, zijn de ouders van nu. Nu moet je je kinderen dus naar buiten jagen. GA EENS BUITENSPELEN, met je witte gezicht… In plaats van 180 zenders op televisie zappen, de hele dag TikTokken of YouTuben.

Mooi hoe die wereld zo is gedraaid. Alleen, wel zorgwekkend is dat veel tieners, pubers, jong volwassenen de grootste delen van hun dag achter een beeldscherm doorbrengen. Er is geen balans meer.

Vroeger was er meer balans: paar uur skateboarden, paar uur binnen Lego’en of zo’n klein monochrome computerspelletje doen.

Als kinderen nu over ‘zullen we voetballen’-praten, hebben ze het over FIFA op de Playstation, en niet Old Skool buiten een voetbal trappen. Heb ik zelf meegemaakt met mijn neefje. Inmiddels een grote gast van in de 20.

Maar communiceren kunnen ze nauwelijks, tenminste: in real life. Liefst gaat alles via chat.

Wat moet dat worden als deze generatie het arbeidsleven in moet?
Ik vrees het ergste. Soms.

Ik weet, ik klink nu als een oude zak. Misschien ben ik dat ook wel (geworden).