En weer terug in Nederland!

Het is nu dinsdag 12 april, de tweede dag. Einde middag in Edinburgh, Schotland aangekomen.
Gistermorgen ging in Arnhem de wekker om 04u ’s ochtends, of meer: ’s nachts, maar omdat ik op tijd was gaan slapen zowaar, was ik best uitgerust. Even snel wat dingen bij elkaar nog gepakt, in mijn witte monster buiten gegooid en gaan. Voor 05u reed ik al op de snelweg. Ik moest 1030u in Calais, Frankrijk zijn, en dat is allemaal prima gelukt. Ik was er een uur eerder. Mijn neef stuurde mij nog even een vrolijk whatsapp bericht: een nieuwsitem dat er ONTZETTEND veel files waren op de route Calais/Dover met allemaal vrachtwagens, 35 km ofzo. Ik dacht: shit, nee toch! Maar, ik had in de haast tijdens het inladen ’s nachts niet goed gelezen; het bleek van Dover naar Calais. En, eenmaal in Calais aangekomen, geen centje pijn.

Op dit moment van schrijven is het dinsdag 19 april, en ben ik weer terug:

Er gebeurde maar één raar ding. Bij het binnenkomen van de haven, kreeg ik nogal een snibbige Britse dame op mijn (canvas)dak. Flauw woordgrap. Jeetje, wat een chagrijn. Of het mijn auto was. Waar ik naar toe ging in Gr.Brit. Of ik een hotel had geboekt. En nee, waarom niet? Ik uitleggen dat het een roadtrip was, en ik een hotel ging zoeken als ik moe zou zijn, en dat het inderdaad mijn auto was. Misschien hielp mijn zongebruinde hoofd, spierwitte auto en ongeschoren look niet. Ik had nog speciaal mijn zonnebril afgedaan. Dat hielp allemaal niet. Ze had haar zinnen gezet om mij even dwars te zitten dus werd ik gebonjourd naar een garage-tje achter het douane-hokje met als gevolg dat ik daar opnieuw door andere mensen (wel vriendelijk) werd ondervraagd:

Is this your car?
Where are you heading to?
Is this is a private or business trip?
Can you please open your trunk?

De man die het woord deed, gooie een halfslachtige blik in mijn kofferbak en gooide de klep naar 2 seconden alweer dicht met de melding: it’s all fine. Dat zal óf de ervaring zijn, óf de andere twee collega’s die gewoon simpelweg mij zaten te checken op lichaamstaal. Ik was uberrelaxed, had niks te verbergen en dat hadden ze wellicht wel door. Ik mocht door. Waren wel effe heel vage tien minuten. Niet zo’n prettig begin van mijn roadtrip, maar dat was ook, achteraf gezien, het enige iets vervelendere aan de hele reis!

Maar daarna begon de trip. Ik was echt verheugd. Mijn favo continent/land. Ik was er weer, na een paar jaar afwezigheid. Door corona, geen andere reden. Het weer heeft het mijn hart gestolen; de mensen, vriendelijk, sympathiek, grappig. De cultuur, historie. De landweggetjes. Het dronen onderweg. Het was vooral lekker om het hoofd even leeg te maken van het drukke werkbestaan. Fysiek was het wel intens: veel autorijden en wandelen, etc. maar voor het hoofd was het heel goed.

Onderweg wel gestopt de eerste nacht; dat was toch verstandiger. Twee uur van Edinburgh af, zodat ik de volgende dag nog maar een klein stukje moest. Onderweg valt er ook genoeg te beleven, dus ik ben bewust niet als een dolle stier naar boven gesjeesd. De roadtrip zélf was immers ook de vakantie/beloning.

Nu nog alle foto’s, video’s en dronebeelden een beetje verzamelen; die volgen nog op dit blog. Het was gaaf, en nodigt zeker uit om weer terug te gaan. De volgende keer wil ik de zogenaamde North Coast 500 (NC500) route afleggen, maar of ik dan vanuit zuid Engeland helemaal weer naar boven ga rijden: dat betwijfel ik. Misschien dan toch maar met de boot vanuit Hoek van Holland en dan in het midden van Verenigd Koninkrijk aankomen en dan naar boven: dat lijkt me wat minder intens. Anyway: een aanrader!

Hier een link om wat impressies te krijgen van de NC 500 route.