Emotioneel afscheid van een object?

Dat is voor veel mensen niet voor te stellen, en ik had hier zelf ook altijd wel ‘moeite’ mee. Een huisdier of persoon: daar hecht je je aan, daar heb je (normalitair) interactie mee. En natuurlijk neem je van sommige mensen makkelijker afscheid dan van anderen, maar van bijvoorbeeld een auto? Een stuk blik, techniek?

Ik heb hier over nagedacht, en hoorde en merkte toevallig de laatste 2, 3 weken in mijn omgeving ook dergelijke verhalen. Dat iemand verdrietig was dat haar oude autootje ingeruild werd voor een nieuwe. Wat is dat dan toch? Toen bedacht ik me, dat ik dat zelf ook had meegemaakt met een Volvo enkele jaren terug.

Eigenlijk is het best simpel: het verdriet kan voortkomen uit je associatie met die auto (of ander voorwerp) met een bepaalde periode uit je leven. Dit kunnen positieve, leuke maar ook emotionele zaken zijn. Als je je auto sterk koppelt aan een periode met iets of iemand, dan krijg je emoties bij je auto. Maar dit kan ook goed een bluetoothspeaker zijn (die ik toevallig hier voor mij zie staan, vandaar dit random voorbeeld). Als je altijd met je bluetoothspeaker op stap bent op vakantie, en je hebt leuke herinneringen gemaakt waarin die speaker ook een rol speelde, waar je ontzettend hebt moeten lachen, of waar emotionele muziek uitkwam tijdens een verdrietig moment met iemand: dan koppel je dat aan elkaar.

Toen ik mijn eerdergenoemde Volvo verkocht, had ik ook even een paar seconden een “slik” moment. Die Volvo stond namelijk symbool voor een wat roerige tijd: ik had leuke en minder leuke dingen meegemaakt, maar theoretisch gezien moest die Volvo gewoon vervangen worden. Toen de Volvo mijn straat uitreed, voelde dat inderdaad toch als een stukje uit je leven dat afgesloten werd. En ja, er komt wel iets anders en nieuws (en meestals beters) voor terug, maar daar heb je dan nog geen gevoel, emotie of associatie mee. Als het goed is, ga je dat wel opbouwen, tenzij je natuurlijk om de 2 maanden van auto wisselt.

Dus, het is niet zo heel gek als je je echt aan bepaalde voorwerpen. Ze staan voor een bepaalde periode uit je leven. Je mag een traantje laten als je je oude vertrouwde autootje moet achterlaten; besef je op zo’n lastig moment alleen: jouw oude autootje voelt dit niet, hoor. Dan blijft het ineens wel een pragmatisch, kil objectje.

(de gebruikte foto is van hetzelfde model Volvo S60 die ik had, maar niet de echte auto in kwestie)