Een verschrikkelijke ochtend

Voor mensen die mij, of mijn ex-vriendin Karina, of ons samen kennen: die kennen ook ‘ons’ oudste Pembroke Corgi “Yogi”. Geboren in 2013, en op dit moment van schrijven alweer 7 jaar. Eind dit jaar word het kerstkindje 8 jaar. Best schrikken, want dan denk je wel soms: hij is over de helft. Dat wil je niet weten of denken. Yogi is een heel bijzonder beestje: hij kwam in ons leven toen Karina en ik nog samen waren. Zijn komst was superbelangrijk voor ons, want hij kwam in een tijd dat zij ernstige gezondheidsproblemen had. Door de komst van Yogi, was ze verplicht om naar buiten te gaan, en kon ze, als ik aan het werk was, liefde geven en delen aan en met Yogi. Die twee zijn echt een eenheid: daar komt niks tussen. Moeder en zoon, lachen we wel eens. Yogi is ook wel heel bijzonder. Hij heeft echt menselijke trekjes en kan zó verschrikkelijk lief zijn. Slim is hij, maar ook soms lekker onhandig. Een heerlijk beestje.

We hebben echter wel iets ergs met hem meegemaakt toen hij nog maar een jaar of twee was. Van het één op het andere moment, op een ochtend, kon hij niet meer op zijn achterpootjes staan: spontane verlamming. We schrokken ons kapot! We dachten: Oh nee! Wat is er met onze engel aan de hand? Nou, er zijn best wat tranen gevloeid op dat moment.

In paniek de dierenarts gebeld; we konden gelijk terecht. Hij kende Yogi ook goed, en was ook wel gek met hem. De dierenarts zei zelfs eens in een overvolle wachtruimte, met allemaal mensen met diertjes wachtend, toen hij Yogi zag: “Ah! Daar is mijn lievelingspatiëntje!”. Voor ons superleuk, maar voor de andere mensen met hondjes en katjes natuurlijk wat confronterend…

Die ochtend was misschien wel één van de heftigste ochtend van ons leven: we wisten niet wat er met Yogi aan de hand was, en de dierenarts ook niet. Of we niet gelijk door konden rijden naar de dierenkliniek in Vorden. Wij daarheen met zijn drieën. Charlie, onze tweede Corgi, was toen nog niet geboren cq. bij ons. We hebben echt gehuild in de auto: we waren zo bang dat we met zijn drieën heen gingen en met zijn tweeën terug zouden komen. Of dat Yogi misschien wel in zo’n ijzeren beugel met wieltjes voor zijn achterkant terecht zou komen: dat was dan nog het minst erg: alles heb je voor ‘je kind’ over natuurlijk!

Een half uur rijden. Ik weet niet meer hoe die rit is gegaan, behalve dat ik ter hoogte van Dieren (een plaatsje tussen Zutphen en Arnhem) ongeveer echt even moest stoppen met autorijden: ik moest zo erg huilen van verdriet, dat ik niet meer goed kon rijden. Karina was ook overstuur, dus ik moest mezelf herpakken en doorrijden. Alles in belang van Yogi.

We kwamen bij de kliniek aan, en Karina ging met Yogi op de bank zitten en ik liep naar de balie om het verhaal uit te leggen. Na een minuutje, of twee, hoorde ik ineens Karina snikkend uitroepen: “Hij staat! HIJ STAAT!”. Yogi bleek ineens, weliswaar wiebelig, weer op zijn achterpootjes te kunnen staan! Ik draaide me gelijk om, en begon ook spontaan te huilen. Een mix van emotionele blijdschap en ongeloof! Hoe dan? De medewerkers van de kliniek wisten ook niet wat er aan de hand was. Yogi vond het daar maar niks, en “liep zó de kliniek uit”. Werkelijk waar! Dat stond later ook in de rapporten van de dierenarts: “Yogi liep op een gegeven moment zelf de kliniek uit”, hahah! Hilarisch! Meneertje had wel effe bepaald dat het weliswaar niet zo goed met hem ging, maar dat hij niet zoveel zin had om daar in die kliniek onder handen genomen te worden. Wat een gabber! Twee jaar en zo bijdehand!

Okay, natuurlijk is hij wel gescand en gechecked: maar er kon niet echt wat gevonden worden. Was het een klemzittende zenuw of spier? Was het iets anders? We zijn er nooit helemaal achtergekomen, maar… het is na dit voorval nog een keer of drie gebeurd: we wisten toen echter wel wat we moesten doen: als we het zagen aankomen, dat hij begon te wiebelen op zijn achterpootjes: gelijk een bepaalde pil naar binnen, en daarmee werd het gestabiliseerd. Heel vreemd. Afkloppen, want de laatste jaren heeft hij het niet meer gehad. Was toen hij tussen de twee en vier jaar was. Hij is en blijft wel een beetje een zorgenkindje: hij heeft een wat zwakker gestel en daarom ontlasten we hem ook vaak: geen trappen lopen, niet te veel lopen of gekke bewegingen: hij heeft een erg goed leven, en dat willen we zo houden, maar die ene ochtend waarop hij voor het eerst uitviel: we zijn echt duizend doden gestorven. Eind goed al goed, en we hopen dat hij nog lang bij ons mag blijven.

Karina heeft ooit een Instagram-account (klik maar eens hierrrr) voor hem gemaakt; later kwam Charlie erbij, dus die staat inmiddels met zijn boeventronie ook op menige foto. Heerlijke gasten: druk, aanwezig, mega veel haar (vacht) altijd overal in huis, maar ze zijn zo leuk, lief en grappig. Dat ze maar érg oud mogen worden.