Een Argentijns verhaal

Argentinië. Jaartal onbekend.

Mateo reisde van de grote stad terug naar zijn woonplaats: zijn geboortedorp waar hij nooit uit weg is verhuisd. Alleen voor zijn werk en familiebezoek verlaat hij het dorp eigenlijk. Zijn werk is in de grote stad, in een fabriek. Hij maakt lange dagen, en moet vanwege de reistijd ’s morgens al vroeg vertrekken en komt doorgaans laat in de avond terug. Op een avond, het was al laat en donker, reed hij op de stoffige zandweg terug naar huis toe. Zachtjes stond de radio aan, op een Argentijnse talkshow. Mateo luisterde eigenlijk maar half, en was in gedachte over een aankomend familiefeest. Ineens schrok hij van een witte schim in de berm. Liep daar een persoon? Op dit tijdstip? Op deze weg? Dan had hij nog nooit meegemaakt. Omdat hij geen argwaan had, en altijd bereid was anderen te helpen, stopte hij naast de in de berm wandelende persoon: het bleek een meisje van ongeveer een jaar of 15 te zijn, gekleed in een witte jurk en een zwarte ketting om. Mateo vond het maar niks dat dat meisje daar alleen liep; stopte zijn pickuptruck naast haar, en deed zijn rechterraam omlaag. Het meisje keek naar links; Mateo zijn auto in. Mateo vroeg of hij haar een lift kon aanbieden, want klaarblijkelijk moest ze nog wel even lopen want de bewoonde wereld, Mateo’s woonplaats, was zeker een kilometer of 5 verderop. Het meisje sloeg het aanbod niet af, en stapte bij Mateo in de auto. Ze bedankte hem en vertelde dat ze in hetzelfde dorp woonde als Mateo. “Huh? Hoe kan dat? Ik woon er al mijn hele leven en ik heb jou nog nooit gezien? Zó groot is het dorp niet?”. “Nou”, zei het meisje, die zich had voorgesteld als Sofia, “ik ben er ook geboren dus ik woon er al mijn hele leven”.

Mateo vond dit maar raar. Hij kon dit niet rijmen. “Wie zijn jouw ouders dan?, en waar wonen ze?”. Het meisje antwoordde dat alleen haar moeder nog leefde, en noemde het adres. Mateo was met stomheid geslagen, want het genoemde adres was twee straten verderop en hij kende haar moeder redelijk goed. Hij en zijn vrouw waren niet echt bevriend met elkaar, maar ze begroetten elkaar wel bij de lokale winkels als ze elkaar zagen.

Ze kletsten nog wat, en voordat ze het wisten waren ze bij de woning van het meisje aangekomen. Mateo zette haar af, wenste haar een goede nacht en dat hij haar vanaf nu wel op straat zou herkennen, lachte hij haar toe. Het meisje bedankte hem ook en zou de groetjes aan haar moeder van Mateo doen. Ze stapte uit en liep richting de voordeur: Mateo was moe, en wilde ook graag naar huis. Enigszins beduusd nog van deze vreemde ontmoeting. Bij thuiskomst sliep zijn vrouw al: Mateo friste zich op en kroop naast haar in bed.

De volgende morgen had zijn vrouw het ontbijt en koffie klaar en Mateo vertelde van zijn ontmoeting met het meisje Sofia de avond ervoor. Zijn vrouw keek Mateo even stil en vol ongeloof aan. Mateo was ook verbaasd over de blik van zijn vrouw: “Wat is er schat? Waarom kijk je zo?”.

Zijn vrouw antwoordde: “Dat is de dochter van Teresa. Sofia heet ze. Die is een jaar of 10 geleden overleden bij een autoongeluk. Samen met haar vader. Het meisje is maar een jaar of 15, 16 geworden. En jij vertelt dat ze gisteravond bij je in de auto zat?”

“Ja”, antwoorde Mateo. Hij beschreef haar, en het beeld klopte precies met hoe Mateo zijn vrouw haar nog kon herinneren. Mateo herinnerde zich haar niet, want het was nog een jong meisje toendertijd en Mateo was vooral met zijn werk bezig: hij kende de kinderen in de buurt daardoor niet zo goed: zijn vrouw wel, want die had overdag natuurlijk veel meer contact met andere vrouwen (en hun kroost) uit de buurt: ze troffen elkaar bij winkels, scholen, etc.

Dit verhaal, en meer van dit soort verhalen, gaat altijd ten ronde in Latijns Amerikaanse landen. Heilig overtuigd van hiernamaals leven. Mateo heeft de geest van het meisje in zijn auto gehad, en heeft haar thuis weer afgezet. Geen idee hoe het verhaal of het leven zich daar verder heeft ontwikkeld. Een apart, mooi of misschien wel iets macaber verhaal is het natuurlijk wel.

Dit verhaal heb ik als kind eens gehoord, en nu jaren later herinner ik me het nog, met minder details en spanning waarschijnlijk, maar omdat ik het in de loop der jaren wel eens samengevat heb verteld tegen mensen om mij heen, leek het mij nu een uitgelezen moment het ook eens op mijn (lees: dit) blog te plaatsen.