Een al jarenlang durende rare trend in de gitaarwereld

De gitaarwereld is raar. In welk opzicht? Qua producten bedoel ik dan. De gitaren zelf. Een trend die al jaren speelt, is net als bij spijkerbroeken: je hebt dure nieuwe spijkerbroeken die er helemaal gebruikt en kapot uitzien. Maar dan zijn ze van een duur merk, dus hip. Ik heb ook een spijkerbroek met een scheur er in. Best vaag. Dat dat ooit populair werd.

Dat is ook zo met gitaren. Je hebt gitaren van 250 euro die er gewoon mooi uitzien, maar erg goedkoop zijn door de gebruikte materialen. Je hebt ook gitaren van 5.000 tot 25.000 euro die eruit zien alsof je ze niet eens gratis wil hebben. Afgebladderde lak, krassen, noem het op. Dat is dan tof. Omdat ze lijken op wereldberoemde gitaren van evenzo wereldberoemde gitaristen. Een apart fenomeen. Ik kan er niet zo goed aan wennen. Met spijkerbroeken ben ik overstag gegaan, maar als ik een nieuwe gitaar koop, moet deze er ook nieuw uitzien.

(De gitaar uit de afbeelding is een replica van een bekende gitaar, van een artiest die mij niets doet: meer dan 20.000 euro moet je voor dit lelijke ding neerleggen)