De Colombiaanse aanfluiting

Familieleden weet het bestaan van dit blog helemaal niet. En ze hebben mij ook niet geGoogled, dus ik kan dit relaas best hier even kwijt.

Zondag was mijn neef jarig. We waren allemaal als familie uitgenodigd bij hem thuis, maar helaas konden er diverse mensen niet (mijn nichtje, mijn broer, zijn eigen oudste zoon, etc). Wie er wel waren was zijn schoonzus met haar (relatief nieuwe) vriend.

Ze zouden om 16u ook komen, net als mijn moeder en mij. Ze waren er niet om 16u. Ook niet om 17u. Ook niet om 18u. Om 19u kwamen ze binnen. Met legitieme reden? Dat werd niet duidelijk. Het leek er niet op. Behalve dat ze allebei heel hyper overkwamen. Wat gek is voor twee Colombianen. Later kreeg ik wel bevestigd wát de reden was. Je kunt het wel raden.

Anyway. Mijn moeder wil al een hele tijd haar huis(kamer) geschilderd hebben. Wij als familie zijn dáár niet zo handy in, en/of het ontbreekt ook echt aan de tijd dit te doen. Een kwartiertje voordat wij weggingen (ik zou mijn moeder dan even naar huis brengen, alvorens ik zelf naar huis ging), kwam ineens ter sprake die Colombiaanse vriend (Jonathan heet hij) super handig was. Hij kon klussen, schilderen, alles. En hij zat naarstig om werk (lees: geld) verlegen. Nou, prima match. Mijn moeder wilde het huis geschilderd en hij had wel tijd en geldnood. Konden ze lekker samen Spaans praten, etc. Zo gezegd zo gedaan. Hij kon en wilde al gelijk de volgende dag komen. Da’s wel heel rap. Mijn neef was ook enthousiast. De dag er na op maandagavond zijn mijn nichtje, broer en neef bij elkaar gekomen, spullen gekocht, etc, zodat die Jonathan, alias The Colombian Painter, haha, gelijk aan de slag kon. Maar nee, hij zou wel een maatje meenemen. Want dan konden ze het in één ruk afmaken.

Dinsdag zouden ze komen. Om 11 uur ‘s ochtends. Ik zou zelf iets vroeger zijn begonnen, maar okay: ik ga niet over hun agenda, en misschien hadden ze ‘s ochtends wat. Prima. Ze waren er alleen niet om 11u. En ook niet om 12u, 13u, 14u… om 15u kwamen ze aan. Met drie man. In plaats van twee.

We (mijn moeder, neef, broer, nichtje en ik) hielden elkaar op de hoogte van de vorderingen die dag in onze familie Whatsapp-groep. Maar er waren nog geen vorderingen. Mijn broer meldde dat ze er waren. Om 15u.

En waarom? Dat werd niet duidelijk. ‘s Avonds appte mijn neef ‘dat er iets was gebeurd’ en dat ze daarom laat waren. Maar om 15u heeft het weinig zin om te gaan schilderen, want 1,5 uur later is het (laatste week november) al nagenoeg donker. En wie was die derde knaap? Dat bleek ‘een ervaren schilder te zijn’.

Toch gingen ze om 15u aan de gang. Mijn broer en moeder waren er ook bij. Op een gegeven moment (rond 1630u) sprak mijn broer een Whatsapp-bericht in de groep in: hij ging ergens een bouwlamp regelen, want tsja: het werd al behoorlijk donker ‘zeiden de Colombianen’.

Ja. Duh.

‘En ik ga gelijk wat eten halen, want ze hebben honger’.

What.The.Actual.Fuck. Nogal cheeky, maar goed. Zo laat komen, en na anderhalf (nauwelijks wat gedaan, zoiets opperen). Ik wist op dat moment niet wat/of er die ochtend ‘wat was gebeurd’ en we gingen er vanuit dat ze tot ‘s avonds laat door zouden gaan. Met die wetenschap is het niet zo gek dat we ‘effe wat eten regelen’.

Half uurtje eten. Langzaam tempo. Er leek al wat slordig gewerkt te worden. En, … als klap op de Colombiaanse vuurpijl: “Ja, hey, zeg, we moeten zo afronden, want we moeten daar en daar zijn straks, etc”. Lang bullshit verhaal: ze hebben tot 20u gewerkt. Van 15u tot 20u. Met drie man. Minus het eten.

Wat ze gedaan hebben? Een klein stukje wand, het kleine toiletje en een groter stuk wand.
De volgende dag zouden ze terugkomen. Om 15u.

Weer pas om 15u? Why? Zouden ze ‘s morgens (zogenaamd) wéér wat hebben? Ja, nee, maar dan werken we echt de hele avond door. Ja ja. Ik had het losgelaten maar had met mijn nichtje buiten de familiegroep wel contact. Zij was ook helemaal foxwild want afspraak is ook bij haar afspraak, en ze vind schilderen zelf ook leuk. Ze zei ook: waarom hen x honderd euro betalen? Kan / wil ik zelf ook wel bij oma doen. Okay, tsja. Het meisje werkt ook gewoon nagenoeg fulltime en we dachten: we gunnen die Colombiaanse klusser annex schilder met zijn maatje ook werk en geld.

Okay, de volgende dag dus 15u. Maar nee. Om 17u appte mijn broer in de familie-app dat ze niet zouden komen.

Dus weer 2 uur later, en toen pas communiceren. He-le-maal geirriteerd zei ik: laat die lui naar de kl#te lopen, we regelen zelf wel wat! We zijn toen allen (neef, nichtje, broer en ik) naar mijn moeder gegaan, gezamenlijk wat gegeten, gelachen om deze absurde (en onbeschofte) acties van die fluimen, en toen plan de campagne gemaakt. Mijn neef en nichtje konden al een heel eind komen, en mijn broer zou ook bijvallen. Zelf kon ik niet. Dat was ook immers één van de redenen dat we het uitbesteed hadden, ‘in the first place’.

Ik had mijn neef nog nadrukkelijk verzocht om die gasten te zeggen dat ze weg moesten blijven en niet meer spontaan denken in het weekend: oh, we gaan nog wel effe die kant op ‘om het schilderklusje af te maken’. Bij daglicht zagen we dat ze erg slordig hadden gewerkt. Dit waren geen schilders. Dit waren een paar prutsers die maar wat deden. Die 3e maat die zogenaamd ‘ervaren schilder was’ werd door mijn neef nog verteld hoe hij het beste iets kon schilderen in een bepaalde hoek. Hahah! Hilariteit alom tijdens het avondeten en na-evualatie. Mijn moeder al die tijd in de (onnodige) stress en een halve huiskamer ingepakt in met folie, etc. Gedoe gedoe.

Wat een circus. Wil je je huis laten schilderen? Check dan goed of je niet te maken hebt met één of meerdere doorgesnoven Colombianen, haha!