cvanekerisDeze blog is geupdate op dinsdag 24 mei n.a.v. een verandering van wending door de politie; zie onderaan.
Mensen die mij een beetje kennen weten dat ik goede vrienden ben met mijn voormalige partner Karina; we zijn dus van partners-status naar “broer/zus” of “heel goede vrienden” gegaan. En we hebben ook veel contact met elkaar omdat we natuurlijk de co-ouderschap over onze harige kinderen delen: de harige monsters cq. de Pembroke Corgi’s.
Toen rond 11 uur vanmorgen mijn telefoon overging, zag ik dat zij mij belde.
Dat dacht ik althans.
Het bleek een andere vrouw te zijn, die met haar telefoon belde.
Gelijk weet je: “Dáár klopt iets niet”, want dat is niet gangbaar. De vrouw in kwestie stamelde een beetje: “Ja, hallo, uh, ik ben [naam] en ik bel met de telefoon van Karina. Ze heeft een auto-ongeluk gehad. Ze is wel bij kennis maar zit in de ambulance”.
What the fuck.
Wat is “bij kennis”? Is ze alleen geschrokken of is er van alles gebroken of erger nog? Wat is ‘bij kennis’ ?
Mijn adrenaline-niveau schoot omhoog.
Door een behandeling van de oudste corgi Yogi afgelopen vrijdag, was Yogi vrijdag na de behandeling met haar mee naar huis gegaan en had ik alleen Charlie thuis. Omdat Charlie wat verlatingsangst-verschijnselen heeft, kwam het niet zo lekker uit dat ik ad hoc met spoed weg moest. Ik ben als een gek, doch gecontroleerd, naar mijn auto gerend en gelijk naar Arnhem Zuid gereden. Een ritje van normaal een minuut of 15, waar ik nu denk ik 6 minuten over heb gedaan.
Bijna aangekomen op de plaats van bestemming zag ik aan de overkant van de straat dat het foute boel was: haar witte Clio, waar ze zo blij mee was, stond dwars op de weg, ambulance er bij, politiewagens. En ik moest nog een minuut of 2, 3 rijden om dáár te komen. Dat was shit.
Ik kwam vervolgens in de laatste straat hard aanrijden, toch bezorgd, toen een jongen op de weg stond: te wuiven met zijn armen dat ik moest afremmen, want er was immers een ongeluk op de weg. Door mijn hogere snelheid reageerde hij geïrriteerd én terecht. Ik heb uit het raam geschreeuwd dat ik bij het slachtoffer hoorde. Later heb ik hem nog gesproken en uitgelegd: “all fine”. Aardige gast.
Wat bleek nu: Karina heeft dus een aanrijding met een motoragent gehad. Het is nu in onderzoek hoe dit heeft gebeuren en ik heb ook bij Kamera Express opgevraagd of ze daar misschien net toevallig een beveiligingscamera op de weg hebben gericht. De mensen aldaar waren duidelijk in hun mening: de motoragent reed veel harder dan daar wenselijk is (formeel toegestaan is).
Nu zijn we een paar uur verder en de grootste shock lijkt nu effe voorbij. Ze heeft her en der wel pijntjes en het verdriet is wat gezakt. Ze kreeg wat deja vu’s van een eerder autoongeluk (waar ze niks aan kon doen). En natuurlijk deed het pijn om haar nog niet zo lang in bezit zijnde Clio zo beschadigd te zien. Het is maar blik. Natuurlijk. Toch is het wel zonde en vervelend. En onhandig qua werk. Het komt wel weer goed.
Blij dat iedereen, ook de motoragent, ongedeerd is. Ze hebben met elkaar afgesproken dat ze binnenkort even onder betere omstandigheden even een kop koffie met elkaar drinken.
Pff, wat een ochtend!
Een kleine update: de motoragent heeft er nu alsnog voor gekozen om een ander spelletje te spelen. Aanvankelijk had hij alleen last van zijn been (op de dag van het ongeval). Twee dagen later op maandag bevestigde zijn chef dit en dinsdag (vandaag, 24 mei) bevestigde hij dat zelf ook in een telefonisch onderhoud naar Karina. In de loop van de avond ontving zij een (niet aangetekende) brief in de brievenbus (terwijl hij dit persoonlijk zou afgeven, in verband met een toelichting). Hierin heeft de motoragent ineens méér dan alleen wat last van zijn been, en kan hij zogenaamd zijn functie niet goed uitvoeren. Ja ja,… gaan we het zo spelen?
Prima.
Let’s bring it on.