cvanekerisIn januari 2020 begonnen we niets vermoedend aan een nieuw jaar. Elk jaar weer dezelfde goede voornemens. Eén wist ik zeker: ik wilde hardlopen weer oppakken. Maar dat wilde ik het jaar daarvoor ook al. En het jaar daarvoor ook. Enkele jaren geleden liep ik met gemak 10 tot 12 km aan één stuk, maar door een aaneenschakeling van blessures (gebroken rib, toen een verdraaide knie, en toen weer een gebroken rib), kon ik dat (tijdelijk) niet meer doen.
Toen ik eenmaal hersteld was, was mijn motivatie ernstig geblesseerd. Ik kreeg het even niet voor elkaar, en door een hardnekkige frisdrankverslaving zag ik mijzelf zienderogen zwaarder worden. Of zeg maar gerust vet. Zie, zelfkennis en/of zelfspot is mij niet vreemd.
Terug naar januari 2020. Wie kon vermoeden dat 2,5 maand later het leven, of nee: de wereld, op zijn kop stond. Dat fucking Corona-virus nam zijn intrede en ineens zaten we in een lockdown. Daar kunnen we allemaal wat van vinden, net als ik. Het was absurd om te zien hoe omringende landen anders met hun beleid omgingen dan wij in Nederland. In België moest je in de zomer al continu met een mondkapje op rond lopen, dus ook buiten. In Duitsland alleen in winkels en restaurants, en Nederland op dat moment nog nergens.
Op dit moment van schrijven is het december 2020. Dinsdag de 22e om precies te zijn. Enkele dagen voor de kerst. Die had ik mij ook anders voorgesteld. Prive althans. Ik had het liefst een week, of twee, in mijn favoriete London gezeten. Volgend jaar dan maar. In het voorjaar, zodra het kan, want London is natuurlijk niet alleen met kerst prima vertoeven. Ik hou van die stad.
Als ondernemer in online cq. digitale dienstverlening, zag ik bij veel opdrachtgevers het water aan de lippen komen te staan en andere opdrachtgevers hadden nergens last van, of vierden juist hoogtij bij corona. Ook ik cq. wij. Dat voelde ook wel dubbel. Van de financiële crisis had ik in de periode 2010–2012 wel erg veel last, maar deze tijden zijn voor mensen als ik gouden tijden, en dat klinkt ergens oneerlijk, of zelfs hard. Veel opdrachtgevers wilden van alles online aangepast hebben, uitbreidingen, aanpassingen, etc.
Heel bewust ben ik omgegaan met deze aanvragen: welke ondernemers hebben het nodig om geen factuur te ontvangen, en welke kunnen het wel opvangen. Horeca-ondernemers heb ik geen factuur gestuurd, advocatenkantoren wel. Het is wat het is, en ik hoop dat ik in iedergeval zakelijk wat ondernemers tegemoet ben gekomen; we hebben veel pro-deo gedaan. Ik geloof in positieve karma, en dat het zich op een andere manier wel weer terugbetaald. In diensten, in erkenning of in waardering.
Prive heb ik ook in december als vanouds de nodige goede doelen ondersteund: van iets kleins dat ik zag op de website Gelderland Helpt (zoals een eenzame vrouw die graag een kerstkaartje wilde hebben; daar heb ik een chocoladepakket bij gedaan of een lief initiatief van een meisje die Sinterklaascadeaus voor armere gezinnen aan het verzamelen was) tot en met substantiële injecties aan een Puppy Opvang Centrum (in het buitenland verwaarloosde honden; heel schrijnend), Terre Des Hommes en een initatief voor kinderen die warme kleding voor de winter kunnen gebruiken. Ook dit is dubbel: want noem je dit openbaar, kan men (de zure ‘men’ althans) je weer zien als iemand die zichzelf profileert met dit soort acties en noem je het niet, dan motiveer je misschien niet anderen aan om hetzelfde te doen.
Roepen van afstand of achter je computer of telefoon is het makkelijkst, zó gedaan, maar wat hebben zij gedaan voor een ander? En hoewel er leed genoeg over blijft in de wereld, vind ik dat ik mijn aandeel wel gedaan heb voor 2020.
Laten we van 2021 een mooier, gezonder jaar maken.
En dat ik het hardlopen mag blijven volhouden, want ik zit weer op mijn oude niveau.