cvanekerisIk geloof dat het in 2006 was, dat mijn vakantie naar Noorwegen ging. Een rondreis in midden Noorwegen. Ik heb het daarna vaak tegen mensen gezegd: ik heb nog nooit zo’n mooi land qua natuur gezien. Werkelijk adembenemend; die wegen, die bergen, rotsen, fjorden, oppervlakten. Onbeschrijflijk. Op foto’s kom dat niet goed over. Dat moet je in het echt gezien hebben.
Eén dag was echter minder prettig. Dat was de dag dat we een dag naar de Preikestolen hadden gepland. Da’s Noors voor “Preekstoel”. Dat heeft niets met religie of kerken te maken, maar alles met een enorme berg met een evenzo enorm uitzicht. Ook al zo adembenemend. Zie de foto. En zie hier de WikiPedia-pagina.
Ik herinner me dat we bijna 2 uur naar boven moesten lopen, via allerlei verschillende ondergronden: rotsen, modder, bruggetjes, watervalletjes. Dat was wel de moeite waard, hoor. Maar echt ‘a walk in the park’ was het niet. De terugweg, na een half uur van het uitzicht genoten te hebben, was vervelender. Zou je niet zeggen, he? ‘Alleen maar afdwalen’, ja, ware het niet dat ik vrij in het begin van de afdaling mijn knie verdraaide. En met een verdraaide knie is het verdraaid KLOTE om die hele route weer naar beneden te gaan. Ik weet nog dat ik tegen mijn toenmalige vriendin M zei: “Als ik voor 5.000 euro hier een helicopter kon laten komen, die mij naar beneden zou vervoeren, zou ik het doen”… Dat zegt wel wat van de pijn in combinatie met de ‘nog af te leggen route’, en ik was toen vrij fit door het vele hardlopen. KEJJE NAGAAN!
Maar goed, dat was maar de helft van het avontuur, die dag en dus ook dit blog.
Want eenmaal bij de auto aangekomen en zelf bijgekomen, voerden we in de navigatie (toendertid nog een Old Skool ‘TomTom’ die érg lang moest nadenken) het adres van ons nieuwe hotel in. 83 km. Hm, uurtje maximaal. Dachten we. De tijd was nog niet in beeld, die was nog aan het rekenen. Toen kwam die in beeld. Meer dan 2 uur, of misschien wel 2,5 uur rijden. WTF! We zouden rond 1930u aankomen.
Toen we daar aankwamen, sterfden we van de honger. Onderweg kwamen we niet echt wat tegen. Dus, we hoopten dat we in het hotel nog konden eten. De hongerklop was zo groot, dat we bijna aan elkaar waren begonnen. De receptioniste gaf echter aan: Ja, nou, je kunt nog wel effe van het buffet gebruik maken, maar dat is nog maar 10 minuten, en ik weet niet wat er nog is, ik denk dat het meeste wel op is. En oh ja, een korting krijgen was ook geen optie. Man man. Ik stond er alsnog voor open, want we hadden niet veel keus, maar M. was zo zuinig: die huilde zelfs met één oog.
Wat was het alternatief? “Ah”, zei de receptioniste, “maar hier in de buurt is nog wel een tankstation waar je bijvoorbeeld broodjes kan krijgen”. Uh, okay. Dan daar maar heen. “Ja, niet zoi ver hoor”, zei ze. “Ongeveer 40, 45 minuten rijden”.
En weer: WTF! Ja, dat is voor hen natuurlijk relatief dichtbij. Tsja… Rijden dan maar weer. In Noorwegen kun en wil je niet hard rijden met al die bergpassen en onverwachte beesten op en rond de weg.
Eindelijk kwamen we bij het tankstation aan. In mijn herinnering pakten we alles wat los en vast zat, rekenden we af (waarschijnlijk weer voor 200 euro; alles was duur daar!) en propten we onszelf heulemaal vol in de auto, haha. Wat een avontuur. Toen weer dat hele gribus eind terugrijden. Ik denk dat we 22u ofzo weer terug waren. Volgens mij hadden we niet eens meer echt de kracht om te douchen, maar dat weet ik allemaal niet meer. Enfin. Een heel avontuur. Een hels dagje, maar… we hebben wel de Preikestolen beklommen en gezien.
Voer maar eens “walk preikestolen” of “hike preikestolen” in in YouTube, dan krijg je wat impressies, zoals deze: