Is mijn levensdoel ook mijn levensdroom?

Een tijdje geleden was er op televisie een programma waarbij iemand over een ander zei: “Ik vind het zo jammer dat die persoon geen doelen in zijn leven heeft”. Tsja, moet dat persé eigenlijk? Ik heb ze wel hoor, maar sommige mensen vinden het ook prima om gewoon hun negen tot vijf dingen te doen en vooral niet teveel spannende avonturen te beleven. Die hebben geen behoeften aan reizen, aan leuke of mooie dingen beleven of zien, of carriere te maken, etc. Als ik mijzelf na ga: is mijn doel ook een droom? Of sterker nog: is mijn levensdoel ook mijn levensdroom? (of andersom). Cryptisch en poëtisch allemaal? Ja, het is eigenlijk simpeler. Mijn wens op dit moment is tot mijn 50e te werken, zodat er nog genoeg jaren over zijn om mijn dagbesteding anders in te vullen. Ik zet al enige tijd geld opzij, om eens te emigreren: onafhankelijk van inkomsten (van derden althans) de boel op te pakken en dan naar Groot Brittannië te reizen. Daar lekker in Cornwall ofzo een huisje met uitzicht op het water mijn dingen doen.

Ik hou van het Engelse leven, hun cultuur, etcetera. Maar ik zou mij wel nuttig willen maken: niet persé in GB dan, maar misschien wel in of voor andere landen, maar dan GB als homebase. Iets met kinderen. Weeshuizen ofzo. Ik vind Terre Des Hommes een bijzonder goed goed doel. Daar doneer ik regelmatig aan. Of daklozen. Wist je dat ik spontaan tranen in de ogen kan krijgen van dit nummer in combinatie met de beelden? (zie onder deze tekst). Maar goed: iets in die geest: iets zinvols, nuttigs en mooi. Ik weet het nog niet. Ik heb nog wel wat jaar om hier over na te denken, en daar begin ik nu maar eens mee, want ‘nadenken’ kan altijd en overal. Vast staat in iedergeval dat ik geen zin heb om hier in Nederland in een verzorgingshuis elke dag televisie te kijken en zo de dood tegemoet te gaan: daar is het leven te kort, bijzonder en mooi voor. I don’t settle for less (of saaiheid). Voel je hier ook wat voor? Neem dan gerust contact met mij op!