cvanekerisSoms kom je niet om nieuws heen. Corona domineerde natuurlijk lang het nieuws, en nu sloeg de aflevering van het online programma BOOS in als een bom. Ik keek BOOS al lange tijd, leuk programma, goed en kritisch in elkaar gezet. Ik heb een paar maanden geleden alle oude afleveringen (die ik nog niet gezien had) in een paar dagen zitten kijken.
En de aflevering over The Voice was natuurlijk al aangekondigd, dus half Nederland zat gespannen te wachten afgelopen donderdag. Het was de hele avond en dagen er na (het is nu eigenlijk pas zaterdagmorgen na de uitzending) vol in het nieuws. En, er komt een hele shitstorm aan het licht. En een sneeuwbal die gaat rollen. Terecht ook.
Natuurlijk heeft iedereen zijn eigen vragen, commentaren en opmerkingen. Ik kan niet zoveel met van die wegkijkers, die dan zeggen: ja, maar er zijn geen bewijzen nog, en dit en dat. Ik geloof er niet in dat ál die slachtoffers én het hele productieteam van BOOS aan zo’n grootscheepse aflevering begint, beseffende dat je miljoenen mensen bereikt en daar meningen over gaat krijgen, als je niet veel en afdoende bewijsmateriaal hebt. Ongetwijfeld hebben ze wat konijnen in hoeden zitten die er nog uit gaan komen.
Om bekende mensen, met macht en geld, zoals de genoemde Ali B, Marco Borsato en Jeroen Rietbergen, aan te spreken op hun overschrijdende gedrag: dat doe je niet zomaar. Niet als slachtoffer, niet als televisiemaker.
En dan het optreden van John de Mol op het eind van de aflevering. Daar kun je ook van alles van vinden. Sommige opmerkingen waren wat minder handig (inmiddels heeft hij die ook gecorrigeerd of genuanceerd in de media), maar gá er maar aan staan: verantwoordelijkheid nemen voor iets dat je zelf in persoon niet gedaan hebt. Natuurlijk had hij die Rietbergen keihard moeten ontslaan ná de eerste keer dat er melding kwam: dat is verwijtbaar, want immers: dáárna heeft hij nog nieuwe slachtoffers gemaakt. Daar vind ik wel wat van.
Met collega’s besprak ik deze zaak ook: iedereen verdient een tweede kans, werd er gezegd. En daar ben ik het grotendeels wel mee eens, maar… toch niet in alle gevallen. Even een extreem voorbeeld, maar verdient Marc Dutroux bijvoorbeeld een tweede kans in de maatschappij? Of is de kans op herhaling te groot? Is dat zieke brein uberhaupt hersteld, en waar blijkt dat uit? Een tweede kans verdien je natuurlijk wel als je bijvoorbeeld een misstap hebt gemaakt, waar je goed met alle betrokken partijen uit bent gekomen, waar er geen permanente schade is opgelopen aan personen, zoals bij misbruik, enz. Natuurlijk moet alles afgewogen worden, maar standaard zeggen dat alles en iedereen een tweede kans verdiend, is misschien toch niet zo zwart wit.
En, gisteren kreeg ik post van de CJIB: je weet wel, dat instituut dat bekeuringen afhandelt. Gelukkig maar een paar tientjes voor te hard rijden door een trajectcontrole onderweg naar Amsterdam. En net zo “gelukkig”, krijg ik van de CJIB meer dan één of twee kansen op verbeterd rijgedrag 😉