Depressie

Nee, niet ik zelf. Maar bovengemiddeld veel mensen om mij heen, tonen lichte tot zelfs zwaardere vormen van depressie. Er komt teveel op de mensheid af nu. We kunnen allemaal veel minder verdragen. Het normale leven is al twee jaar van ons verwijderd. Eeuwig lijkende discussies en nieuwsitems over Corona. Daar word je niet vrolijk van. Waar in het begin nog een hetze leek tegen mensen die anders dachten, merk je nu {eindelijk} dat de mensen meer herenigen en zien dat de schuld niet zo zeer ligt bij de andere burger (vul zelf maar in wat ik bedoel), maar dat de beslissingen van de overheid gewoon zo inconsequent en onlogisch zijn: je merkt nu steeds meer opstand: en dat is goed. Niet alles moet maar gewoon geslikt worden. Heeft mij wel verbaasd hoor, dat zoveel burgers alles maar voor zoete koek slikten en niet wilden of konden inzien dat we structureel werden voorgelogen.

Nee, dit relaas gaat niet over wappies, wel of niet gevaccineeerden, of wat dan ook. De verdeeldheid van mensen heeft gewoonweg impact op de mensheid: mensen onderling. Op feestjes, verjaardagen, bijeenkomsten, op het werk. Je word er allemaal niet vrolijk van. Even aan de lampen hangen of een tripje maken naar een buitenland naar keuze: dat lijkt allemaal wél dichterbij te komen, maar toch nog te ver weg. Je zou bijna blij zijn dat non-nieuws als dat Andre Hazes junior een nieuwe liefde heeft of het schrijnende verhaal van The Voice en het hele smerige netwerk wat daar om heen lijkt te hangen een afwisselende stroom nieuwsitems verzorgd, ten opzichte van natuurlijk IC-bedden-nieuws, hogere besmettingsgraad hier of daar, enz.

Ik wijk af. Depressies dus. Mensen om mij heen die in een despressie glijden of zijn gegleden: met tal van redenen: financiële problemen, familiaire problemen, gezondheidsproblemen, arbeidsgerelateerde zaken. Ik kom net uit een teamsmeeting waar er ook een enorme mineur hing. Er werd bijna een uur lang gehangen in een emotie. Logisch hoor. Maar op een gegeven moment, moet je proberen iets te doorbreken. Relativeren. Er zijn zoveel situaties schrijnender, vervelender, harder. Niet om je daar altijd aan op te trekken, maar het relativeert wel.

Laatst zag ik een uitzending van Steenrijk, Straatarm. Het raakte mij echt, omdat je een vader zag met twee zonen, die het écht voor de kiezen hadden gekregen. Schuldsanering, zijn vrouw cq. hun moeder die hun gewoon in de steek liet, al een jaar een ander bleek te hebben en ze moesten rondkomen van iets van 80 euro per week. Drie man. Unglaublich.

Ga je zelf na: heb je het echt écht slecht, of zijn het dingen waar je over een paar weken of maanden misschien zonniger op terug kan kijken? Als je nu denkt: “Jij hebt makkelijk praten”, dan heb ik nieuws voor je: ik kom ook van diep/ver. Mensen in mijn nabije omgeving weten ook dat ik in de periode 2013-2014 alles behalve een fijne tijd had. We hadden als onderneming heel veel werk, maar kwamen ook in de financiële problemen omdat ónze opdrachtgevers ons niet goed konden betalen. Dus dan kom je ook in een situatie waar je géén invloed op hebt. Gemotiveerd en positief blijven, hard werken, geloof houden in dat het goed komt: mooie woorden, vaak gehoord toen, maar ga er maar aan staan. I know the feeling. Been there, done that. Serieus. Ook priveproblemen voldoende gehad: ook vaak waar je geen invloed op hebt. Een bedriegende ex (voorletter M, voordat mensen gaan invullen), vrienden die zich anders voordeden of familieleden die nét iets anders denken over een bepaalde situatie dan jij: ook allemaal vervelend.

Laat dit tijdloze, eenvoudige maar zo lekker nummer misschien even een nieuw inzicht voor je zijn:
(ik heb niet gekozen voor de originele videoclip, maar voor dit door iemand gemaakte zgn. lyrics-video)