Rasta

Ik heb ergens wel een zwak voor rasta’s. Is dat geen scheldwoord? Even opgezocht voordat ik mensen beledig. Hoe vaak kom je echte Jamaicaanse rastamannen tegen? Nauwelijks, maar toch heb ik een paar keer contact met ze gehad: zo liep ik een keer als kind met mijn vader in London rond, ‘s avonds, al donker. We liepen ergens afgezonderd. Niet echt heel centraal. Om de hoek van de straat waar wij liepen hoorden we een hoop rumoer. Wij konden niet anders dan er op af lopen. We liepen de hoek om en ineens stonden we daar tussen iets van 20, 25 rastamannen. Die waren lekker hun vrijdagavond aan het vieren. Ik schrok. Ik was nog een jong, wel wát gewend, maar niet een scene waar je met je vader in een donker gebied van London liep en ineens tussen blowende rasta’s stond, maar… ze waren gelijk supertof! Ik weet niet meer wat ze deden en zeiden precies, maar ze begroetten ons, maakten de weg voor ons vrij en vonden het tof dat wij daar als blanke vader & kind ineens tussen hen in stonden / liepen. Mijn vader was sowieso al een wereldburger: door zijn internationale ervaringen op grote schepen vroeger voor zijn werk, hield hij van alle verschillende culturen en mensen. Hij ging er ook in op en het was een heel leuk ‘encounter’, heb er even geen andere woorden voor in het Nederlands.

Een andere keer ging ik met mijn vader ook naar een Guns’n’Roses concert in de Kuip, Rotterdam. We hadden heel vroeg avondeten gehad want we wilden op tijd naar binnen, dus na het concert hadden we behoorlijk honger. We (lees: hij) ging op zoek naar wat te eten. Let wel, dit was in de jaren 90. Geen mobiele telefoons met navigatie of Google en zeker nog niet gangbaar dat etenstentjes tot laat open waren. Maar ja hoor. Ineens parkeerde hij de auto, want hij zag aan de overkant ‘een eettentje’. Wij naar binnen. Opnieuw: hij vader, ik kind. We scheelden 26 jaar en ik was denk ik een jaar of 14. Dus hij rond de 40. Ik ben nu al een paar jaar ouder dan hij toen was. Realisatiemomentje.

Ik in zijn kielzog mee. Ik vertrouwde het wel, want ik vertrouwde hem. En pats, ineens stonden we in een shoarma-tent. Alleen maar rasta’s, harde reggae-muziek op. Alsof je in een scene van een film stapte. Het leek ‘ineens stil’. Ze keken ons aan. “Huh?… Wat doen die dan hier? Twee blanken? In onze shoarmazaak?”. Dat vertelde mijn vader althans achteraf. Ze waren verbaasd, maar vonden het ook tof, want het was duidelijk dat een vader en kind ter goeder trouw waren, en daar niet voor problemen kwamen. En alles behalve racistisch waren. Mijn vader riep iets van: “Hello boys, can we get something to eat?”.

JA MANNNNNN, op zijn Jamaicaans. Maak ik er nu zelf van hoor. Kan me niet alles herinneren natuurlijk. Het is lang geleden en aan mijn vader kan ik het niet meer navragen. Maar ik weet dat we daar supertof en vriendelijk behandeld zijn en heerlijk gegeten hebben. Ik kan natuurlijk nooit meer ontdekken waar dit tentje was, of het nog bestaat, etc. Hoewel, Google is je beste vriend. Ik zal zo eens zoeken naar shoarmazaken in de buurt van De Kuip (aanname, want voor hetzelfde geldt hadden we al 20 minuten gereden en zaten we aan de rand van Rotterdam of zelfs Krommenie of Spijkenisse).

Daarnaast vind ik ook wel de nodige reggaenummers wel tof. Wel met name het commerciële hoor, moet ik toegeven. Muziek van Bob Marley, UB40 of diverse one hit wonders; vind het wel kekke muziek soms. Nee, ik heb louter toffe ervaringen met rastamannen. Ik vind het ook wel tof als je ze ziet lopen of fietsen; hun bos dreads in van die grote netten. Peace!